Winterslaap

Diverse dieren verkeren nu in ernstig diepe rust: de winterslaap. Totaal 'afgezonderd' van de wereld, geen flauw benul of -en zo ja wat- er wat om hen heen gebeurt. Diepe rust, zeer beperkt energieverbruik met als doel de winter (zo snel en veilig mogelijk) te overleven en voldoende energie te hebben om het voorjaar in te gaan.

Bent u niet weleens jaloers op deze dieren? Even los van alle zorgen, pijn, verdriet? Even niet onvoorbereid geconfronteerd worden met een grillig verloop van de ziekte. Afwachten of bijna de nieuwe onaangekondigde maar met zekerheid komende onaangename verrassing komt en met welke intensiteit deze zich aandient en opdringt... je zou er moe en verdrietig van worden. Ik soms wel... en dat geldt ongetwijfeld de geliefden om ons heen... hoe vaak staan (ook) zij met lege handen!? Lijden zij mee... vechten zij mee?! Ervaren zij pijn. Tijd voor een winterslaap. Even alles vergeten, even alles ontkennen. Even uit de dagelijkse sleur van.... ja, van alles wat zojuist is genoemd. Heerlijk, wie weet bouw ik wat energie op... maakt mijn hoofd weer dopamine aan... is er een middel of ingreep mogelijk en heb ik niet meer last van de (gevolgen van de) ziekte van parkinson. Heerlijk, aangenaam en wat een vooruitzicht...

Plots werd mijn slaap ruw onderbroken. Ik realiseerde dat er een lange periode was verstreken. Ha, nu is toch alles anders, anders en beter... Maar ... maar... ik was alleen... waar zijn mijn geliefden? Waar zijn mijn mede-ervaringsdeskundigen? Waarom ben ik verdwaasd, verstijfd, traag, ja noem alles maar op waar ik vroeger minder last van had....? Is er nog geen uitvinding gedaan? Hebben mijn hersens gedurende de (te korte) winterslaap niet hun best gedaan om de achterstand in te halen....?

Mijmerend bedacht ik mij dat juist ik de trein had gemist. Misschien waren mijn mede-ervaringsdeskundigen er 'slechter' vanaf dan ik die toch wel enigszins geprofiteerd had van die winterslaap, maar zij hadden en hebben elkaar. Zij strijden een ongelijke strijdt en zijn hun levensgeschiedenis hoofdstuk voor hoofdstuk aan het herschrijven, corrigeren en aanvullen. Nee, dan ik, ik mag nu een heel boek (her)schrijven... zij hebben elkaar, meelezers, meedenkers, mee-lijders en vooral ook strijdmakkers. Makkers, soms ver weg via Facebook, Skype, over landsgrenzen heen. En ook dichtbij; geliefden, vrienden en anderen die om ons geven.... Maar we herkennen de gevoelens, we waarschuwen elkaar voor valkuilen en denken met onze strijdmakkers mee als een nieuwe list of strategie bedacht moet worden.

Winterslaap? Nee, toch maar niet doen.... laat mij maar tobben met mijn lotgenoten. Laat mij maar dankbaar zijn met alle dingen en dagen die goed gaan... blij zijn met de lichtstralen, die als je goed kijkt, misschien wel lichtbundels zijn. Bundels van liefde, warmte, zorg, hoop en verlangen...

Winter, winterslaap.... nee, op naar het voorjaar? Vlinders, groei en bloei! Zwijgen, genieten, delen en een glimlach. Een glimlach door de tranen heen? Misschien, maar toch een blijde glimlach voor alles waarvoor we dankbaar kunnen en mogen zijn. Wat hebben we wellicht vaak weinig, wat krijgen we vaak toch zoveel....