Snappen door gewoon eens in de spiegel te kijken
De afgelopen week wat vaker voor de spiegel gestaan. "Is die Peter na het verschijnen van zijn boek de bescheidenheid voorbij?" is wellicht een vraag die haperend over uw en jouw lippen komt... "Het moet niet gekker worden!" zal een ander denken...
Nee, ik heb mezelf eens diep in de ogen gekeken... dat heb ik, zeker na januari 2014 (het moment dat ik de diagnose 'ziekte van Parkinson' kreeg) vaker gedaan. Maar het was nu helaas weer eens tijd.... de energie was op, de ambities bleven.... Peter raakte Peter kwijt. De strijdt zonder regels die in 2014 begon wad ongelijk, onvoorspelbaar en spieken bij lotgenoten was helpend maar daarmee had ik de tactiek nog niet in de vingers, laat staan dat ik de vijandelijke linies kon omzeilen om alsnog te winnen.
Na onze verhuizing in 2018 heb ik ferme keuzes gemaakt. Geprobeerd een goed slaap-waakritme aan te houden. Bij extra taken of 'bijkomstigheden', zoals de presentaties rondom boek en Statenlidmaatschap, verlof gekocht en opgenomen. Maar de linies die ik innam bleken niet de remedie om het hoofd fier omhoog te houden. Ineens was het voorbij.... het plannen, het (in goed Nederlands gesproken) multitasken, schakelen etc.... waar ik in het eerste kwartaal volop genoot van den paar maanden lidmaatschap van Provinciale Staten, vraag ik me nu af of het een droom of toch werkelijkheid was... ik zou niet weten waar ik nu de energie moet vandaan halen....
De definitieve keuzes zijn natuurlijk nog niet achter de rug. Hoewel, sommigen wel: na 22 jaar geen structurele politieke verantwoordelijkheden meer... zo'n keuze doet pijn maar is realistisch en onontkoombaar tegelijk. Datzelfde geldt voor andere verantwoordelijkheden, waarvan er sommigen slechts twee dagdelen in het jaar aandacht en energie van mij vroegen.
De gekozen marsroute -en daarover met anderen praten- geeft rust. Het is bevrijdend. Eerlijk zijn tegenover mijzelf, dat moest ik blijkbaar wederom ontdekken en opnieuw leren. Het was heerlijk aan een modeltreinbaan te knutselen, om na te denken "wat vind ik nu belangrijk in het leven?!" Ik vond woorden voor gevoelens en gedachten die sinds 2014 door mijn gedachten dwarrelden. Ik sprak auteurs uit een bekend boek die eerder voor uitdagingen met Parkinson stonden. Ik begreep hun overwegingen, ik snapte de keuzes die zij maakten, ik zag ineens herkenbare beelden in de spiegel die ze mij voorhielden. Collega's, leidinggevenden, ze waren verrast maar ook blij met mijn openheid. Meestrijden kunnen ze niet, meeleven wel. Dat voel en ervaar ik. Daarom ben ik dankbaar voor allen om mij heen.