Met krokodillentranen op 't gemak & in de lift

Nee, gemakkelijk waren de afgelopen maanden niet.... En we zaten ook niet in de lift.. Hoewel...zoals op de foto te zien is stond ik wel met plezier (en met een dankbaar gevoel!) in de lift!

Het was vorige week 5 jaar geleden dat we ons huidige huis aan de Zonnesingel kochten. Inmiddels wonen wij daar alweer ruim 4 jaar (februari 2018). De reden van onze verhuizing was niet dat wij het in de vorige wijk of in ons vorige huis niet naar onze zin hadden. Maar ons toenmalige huis was nauwelijks tot niet levensloopbestendig te maken. En gezien 'mijn diagnose' ziekte van Parkinson (2014) hadden wij, gerekend met het chronisch-progressieve karakter van deze ziekte, behoefte aan een wat ruimer huis die we relatief gemakkelijk konden aanpassen. Na een zoektocht van enkele maanden kochten we een huis in het zuidwesten van Waddinxveen.

In en rondom het huis hebben we (vrijwel) direct diverse voorzieningen getroffen zoals parkeren op eigen terrein, een toilet en douche die voorbereid was op een leven met beperkingen etc. Waar we op dat moment nog niet ten volle rekening mee hielden was dat we die ook vrij snel nodig bleken te hebben. Bij zoeken naar een geschikte woning namen wij een 'gelijkvloers' slapen in onze gedachten mee. Dat zou bijvoorbeeld een huis kunnen zijn waartegen al een aanbouw staat of een aanbouw gebouwd kan worden die als slaapkamer kan functioneren of dat in de woning een lift geplaatst kan worden waardoor als het ware ook alles gelijkvloers kan worden gerealiseerd. Tegen die achtergrond hadden wij de toiletruimte beneden nog niet aangepast.

In de loop van de tijd namen de complicaties toe. Denk daarbij aan freezing. Daarom zijn we medio december 2020 voorzichtig begonnen met het opvragen van informatie (en offertes) bij liftleveranciers. Daaruit bleek dat het plaatsen van een lift meer complex was dan dat wij dachten. Een verbouwing bleek noodzakelijk. Maar hoe en waar? In onze gedachten kwamen we niet veel verder totdat mijn zwager Eric, die mij kwam helpen met het opnieuw opzetten van een treinbaan, na wat gekeken, gemeten en rondjes gelopen te hebben naar huis ging met de opmerking 'ik heb mogelijk wel een idee'. Dat idee bleek een superidee te zijn waarna het traject van aanvraag om een omgevingsvergunning, de aanpassing van de hypotheek en het gesprek met de Wmo-consulent van de gemeente aangegaan of vervolgd kon worden. Een uiterst complex, traag en soms frustrerend traject. Zodanig frustrerend dat ik eind 2021 het bijltje er bij neer had gegooid en Eveline het van mij overnam. Het zal zowel aan stress en progressiviteit van Parkinson gelegen hebben, maar ging ik toen best even snel achteruit.... Ik kwam steeds vaker en langer 'vast te zitten' op het toilet, meer last van freezing etc. Qua beweging ging bij mij de knop om en ben ik meer gaan bewegen waardoor ik mij toch beter ging voelen.

En toen kwam maandag 20 juni 2022..... Rond 7:00, binnen een kwartier tijd, werden stenen, een mobiel toilet, een schaftkeet etc. gebracht. De bouw ging van start en in precies vier weken tijd stond er een prachtige aanbouw waarin na de zomer de lift kon worden geplaatst. Met de dag kon ik er, ondanks de verdrietige noodzaak, steeds meer van genieten en blij mee zijn. Na de zomer kregen we, na heel veel pijn en moeite, groen licht voor de verbouw van het toilet. Inmiddels heb ik daar ontzettend veel 'plezier' van. Ik kan jullie namelijk wel verklappen dat het onnodig een halfuur langer op het toilet zitten niet één van mijn hobby's is. Een toilet en wc(-bril) zijn namelijk niet echt Arbo-technisch of ergonomisch goed ontworpen om daar langere tijd te verblijven.... Het is geen gemak (oude uitdrukking voor een wc) waar je langdurig gemakkelijk op zit.

Dinsdagmiddag 4 oktober ging opnieuw de telefoon: in de week van maandag 10 oktober komen ze de lift plaatsen. Toen, en nu ik deze blog schrijf, voel ik de tranen in mijn ogen branden. Waarom? Verdriet? Blijdschap? Spanning? Krokodillentranen dus? Het zal een combinatie van alles zijn. Bijna twee jaar 'geknokt' voor iets waar je eigenlijk niet aan wilt maar toch nodig zijn omdat het (zelfstandig) thuis wonen anders steeds meer moeizamer zou worden. En, ondanks alle rekening die tijdens de werkzaamheden met mij werd gehouden, de werkzaamheden kosten steeds meer van mijn energie en deden als het ware een impact op al mijn zintuigen en heel mijn lichaam. Het schrijven van blogs, het viel diverse mensen op, was al lang opgedroogd: het lukte even niet meer.

En nu? Ja, er moet boven nog een kozijn en laminaat worden aangebracht. Ja, de schilder moet ook nog wat klusjes doen. Maar ik kan weer vrij en veilig bewegen in mijn, ons, eigen huis. Ik kan naar de wc wanneer ik wil.. Ik............ krokodillentranen? En nu? Zowel vorige maand als gisteren een gesprek met de orthopeed: "ik heb een aanbieding voor u, een nieuwe heup. Ja, gaan we organiseren voor u, maart 2023". Opnieuw krokodillentranen die branden: ik kan er fors tegenop zien maar kan ik straks in Waddinxveen weer rondom (het in onze omgeving bekende natuurgebied) 't Weegje wandelen...?!

Krokodillentranen?! U mag het zeggen. Ik zeg: wat ben ik dankbaar en blij dat wat we nu hebben gerealiseerd ook konden en mochten realiseren!!