Kort en indringend gastcollege nederigheid

Ja, in deze blog gaat het weer eens over mijzelf. Nee, het gaat niet (alleen) over een gastcollege dat ik heb gegeven… Afgelopen dinsdag was ik als ervaringsdeskundige te gast bij het vak 'Ongunstige prognose'. Het betreft een vak dat door vierde- en vijfdejaars studenten geneeskunde wordt gevolgd aan de Geneeskundefaculteit van de Universiteit Utrecht. Een pittig thema, want het gaat niet om en het omgaan met een ongunstige diagnose maar om het omgaan met een ongunstige prognose. Ik vind het mooi en nuttig om daar als ervaringsdeskundige aanwezig te zijn. Concreet betekent dat ik op één dag door in drie groepen kort mijn verhaal vertel en vervolgens alle vragen die bij de aanwezige studenten leven gesteld kunnen en mogen worden. Meestal wordt ik twee of drie keer per jaar ingeroosterd.

Zo was ik dus afgelopen dinsdag 4 juni weer present in het UMCUtrecht. Een lange én pittige reis vanwege onderhoud aan de A12; een autorit van 90 minuten in plaats van zo'n 35 minuten. Onderweg ging het super maar eenmaal in de parkeergarage zakte, waarschijnlijk door de rust dat ik op tijd gearriveerd was, mijn adrenaline en energie gelijk keihard richting het 0-punt. In een off-toestand en last van matige freezing schuifelde ik met mijn rollator en met een strak maskergelaat richting het hoofdgebouw. Daar aangekomen stopte ook een taxi en stapte ook een vrouw van middelbare leeftijd uit. Ook zij had een rollator. Ze zag er niet blozend uit, integendeel. Of zichtbaar ernstig ziek of getekend door een of ander middelengebruik. Ik vreesde het laatste. Dat ik er op dat moment waarschijnlijk ook niet fris en fruitig uit zal hebben gezien drong niet tot mij door… Plotsklaps kon ik niet verder; de draaideur die steeds maar rondjes draaide, hoe moest ik daar in een off-toestand en sterker wordende freezing doorheen? Plotsklaps klonk er naast mij "meneer, gaat het wel goed? Kan ik u helpen?" Het was de dame waar ik zojuist mijn gedachten over had laten gaan… Ik mompelde, want ik kwam door de off niet verder dan zachtjes praten, dat ik blokkeerde en niet door de draaideur durfde. Paniek is een groot woord, maar enige angst was er wel. "Weet u, dan gaan wij samen." Ze pakte mijn vriendelijk bij de arm en met geruststellende woorden en complimenten loodste ze mij door de grote draaideur de hal in. Ze groette en weg was ze. Het was een les van misschien een minuut, ik schaamde mij. Ik was aan het observeren en oordelen en wie hielp mij…

Het is wat ik studenten ook voor houdt: kijken is nog geen zien en horen is nog geen luisteren. Luister naar wat er wordt gezegd en wat er wordt (ver)zwegen, probeer in te zien naar wat je op het eerste ogenblik nog niet waarneem. Besef dat je door de bril van je eigen waarden en normen ziet niet altijd hetzelfde is dan objectief waarnemen. Deze vrouw had oog voor haar naaste en hielp. Haar bedanken lukt mij niet, dankbaar zijn voor deze ontmoeting en les wel…!

Naschrift (6 juni 2024)
Vaak laat ik een conceptblog aan enkele personen, vaak ervaringsdeskundigen, lezen voordat deze wordt geplaatst. Zij hebben geen directe invloed op de inhoud maar wijzen mij soms op onduidelijkheden, typefouten etc. Dit keer was de strekking van de reacties ook weer redelijk unaniem en ik citeer één van mijn meelezers: "Peter, die vrouw was een engel die gestuurd werd omdat je Vader zag dat jij even hulp nodig had. Jij mag Hem alle Eer geven! Hij zal haar zegenen." Hier heb ik, in dankbaarheid en verwondering, niets aan toe te voegen.