Kers op een minder fraaie slagroomtaart... Wat fijn om gezien te worden..!

Afgelopen week was ik wat in verwarring en toch ook ontroerd. Op dit moment ligt het manuscript van de bundel Beter leven met een chronisch-progressieve ziekte bij de uitgever voor tekstcontrole en vormgeving. Even bijtanken na ten eerste pittige weken rondom thuis lesgeven in corona-tijd, Zeer kort daarvoor 'mijn' afscheidsreceptie bij de gemeente en tot slot de coördinatie rondom voornoemde bundel. Je blikt als het ware even terug, je staat vermoed ik te kort stil bij het heden en denkt aan de toekomst.... ja, in het afgelopen jaar zijn forse beslissingen genomen en uitgevoerd... en dat helaas zo zijn oorzaken.... en als je een aantal weken druk hebt, tot rust komt en je moe voelt dan is de werkelijkheid in je hoofd niet altijd de objectieve en feitelijke situatie.

Tsja, wat kan ik nog? Wat wil ik nog? En al tikkend schieten de tranen nu ook in mijn ogen. Ben ik nu door een van die haarspeldbochten voorlopig of definitief aan de minder fraaie kant van de berg gekomen..?!? Ik vind nog te veel leuk, maar energie heb ik te weinig?! Een nieuw boek? Zeker niet meer zoals nu. Dat kan ik toch niet (meer).

Dapper dat u en jij doorlezen, want in zekere zin zijn jullie mij al lang kwijtgeraakt... Was hij nu een van de initiatiefnemers van een nieuwe bundel over Beter leven....?!? Wil hij mensen helpen terwijl hij zelf in de put zit... Wil hij.....

Een compliment, een blik dat je (werk) gezien wordt, wat kan dat soms veel energie geven. Een bevestiging van gevoel dat je had dat ook jij er toe doet. Zo'n gevoel kreeg ik vanochtend ook weer en weer schieten even de tranen in mijn ogen.... "Peter, je hebt zoveel ervaring opgedaan bij de overheid: gemeenteraadslid, Statenlid, jaren bij de gemeentelijke overheid gewerkt, redacteur van een serie Zakboeken over het Openbaar Bestuur, wij willen graag jouw mening weten hoe een opleiding gemeentejurist er uit zou moeten zien". Een een zeg maar Zoom-gesprek van uurtje met jou, professor en andere professionals om de aansluiting tussen theorie, wetenschap, maatschappij en overheidsorganisatie te verbeteren.... Heerlijk... een heel korte verplichting (uurtje nadenken) en toch op de inhoud van je (oude) vakgebied gezien en gewaardeerd worden en meedenken......

Mensen met de ziekte van Parkinson of andere chronisch-progressieve ziekten gaan van lieverlee minder werken en raken arbeidsongeschikt. Maar arbeidsongeschikt betekent doorgaans niet dat je niets meer kunt ... je tempo en energiebalans zijn vaak wat minder dan voorheen. Maar zij blijven op hun vakgebied vaak nog steeds expert, hebben veel ervaring opgedaan enzovoorts. Voor hen is het een prachtige kers op een minder fraai uitziend slagroomtaart, Voor u kan het waardevolle informatie opleveren.

Wat heerlijk gezien te worden...