Ik kan er weer tegenaan....

"Ik kan er weer tegenaan...!" "Dat valt toch wel mee!" zult u mogelijk denken: "je hebt toch ervaring met het presenteren van boeken?!" Dat klopt, maar daar wil ik nu juist een keer niet over schrijven. Ik bedoel de verwerking van de gevolgen van een chronisch-progressieve ziekte...

Ieder jaar zie ik er naar uit en ook weer tegenop: de zomervakantie. Leuk om in een andere omgeving natuur, historie te ontdekken en andere mensen te ontmoeten. Spannend hoe mijn lichaam op die andere omgeving en minder strakke dagstructuur reageert.

Dit jaar was het echt heel zwaar. Het lopen, zelfstandig vanuit een stoel gaan staan, de moeheid... wat moest ik deze periode vaak in de spiegel kijken, mezelf diep in de ogen kijken... de gevolgen van Parkinson onder ogen zien en wat werd ik zwaar geconfronteerd met 'mijn' ziekte. Een vage glimlach, een brandende traan die er niet uitwilde... de zon scheen, het was warm, van binnen vragen en soms een dag die daglicht niet kon vinden, Wat werden mijn vrouw en onze zoon keihard geconfronteerd met een man en vader die niet mee kon komen. Een vader die bij een fietstocht gemist kon worden en overigens ook helemaal erbij hoort...

Een voor mijn gevoel steile en lange afdaling met de fiets zal ik niet licht vergeten.... want een mooi uitzicht en prachtige omgeving. Wat kreeg mijn hoofd een hoeveelheid prikkels te verwerken ... onderaan de berg verstijfde ik en kon vrijwel niets meer. Medicatie, een halfuur in de schaduw in de bushalte en toen naar het vakantiehuisje. Opstaan vanuit stoel en toilet, ik kom het niet meer.... hulp vragen bij de basale dingen van het leven.... hoe nodig en toch 'onmogelijk'....

Aanvaarden, rouwarbeid, verwerken. Het zijn werkwoorden waar je als chronisch zieke misschien niet dagelijks maar toch zeker wekelijks mee bezig bent of moet zijn. Soms met vallen en opstaan. Ik heb het idee dat ik het nu een beetje gelaten, verduft en ontgoocheld onderga om binnen nu en enkele weken de klappen echt te ervaren en gevolgen wat er is gebeurd te overzien....

Een stappenplan? Ik geloof er niet in en toch wel... hoe kun je gevolgen verwerken door niet te beseffen wat er gebeurde? Hoe kun je verwerken door je geliefden etc. daar buiten te laten... hoe kun je overzien door jezelf niet als voorman te zien met een belangrijke hoofdrol .... hoe.... daarom is het zo belangrijk actief informatie in te winnen, ervaringsdeskundigen te spreken, je emoties te delen met geliefden? Makkelijk? Nee, in geen enkel boek of gesprek met ervaringsdeskundigen heb ik gehoord of gelezen dat chronisch ziek zijn leuk is. Wel lees en hoor ik vanuit deze hoek dat een chronische ziekte de goede dingen doet waarderen en een verrijking van het leven wordt gezien. Bij de pakken neerzitten? Stilstaan en beseffen wat je overkwam en overkomt is volgens mij een goede basis en begin voor zingeving en voorwaarts bewegen!