De boekenkast herschikken

Vandaag ben ik begonnen de boekenkast te herschikken. "Nou Peter, moet je daaraan beginnen, nog geen drie weken voordat je aan een geavanceerde therapie begint?", zo vraag jij je misschien af. Nou, boeken weggooien blijf ik inderdaad lastig vinden maar het gaat hier niet zomaar over gewone boeken maar het herinrichten, rangschikken of archiveren van een deel van mijn levensverhaal!

In de week voor Pinksteren (1985) kreeg ik ineens enorme buikpijn. De huisarts stuurde mij met mijn moeder direct door naar het ziekenhuis. Verdenking: een blindedarmontsteking. Het ging voor mij als net 11-jarige best vlot; van buikpijn zoals iedereen dat wel eens had lig in je in het ziekenhuis voor de deur van de operatiekamer. "We halen je zo op", met deze woorden lieten ze mij daar even achter. Even? Voor mijn gevoel duurde dat 'even' aardig lang. Ondertussen was mijn oog gevallen op het bordje boven de deur van de operatiekamer: "Ik ben met u".

Ze kwam mij inderdaad ophalen en 'even' later lag ik op wat bleek een 'uitslaapkamer' met kreunende mensen te liggen. Of lag ik misschien zelf ook wat te kreunen van pijn, spanning? Die beelden blijven hangen maar vervagen. In het Bleulandziekenhuis, zo heette het ziekenhuis toen nog aan de Bleulandweg, kwam ik op een kamer allen te liggen. Alleen omdat de ontstoken appendix gesprongen was en er besmettings- of infectiegevaar was. Alleen mijn moeder, of alleen mijn vader, mocht op bezoek komen; horloge af, speciaal oranje-rose jasschort om. Handen wassen op de gang, handen wassen in de kamer en dan naar mij. Bij vertrek eenzelfde ritueel, alleen in omgekeerde volgorde.

Ik heb daar in totaal negen dagen gelegen. Ik hoef er niet lang over na te denken of er borrelen diverse gebeurtenissen op:
* de tweede of derde nacht ging het infuus in mijn arm of pols zeer doen. We zullen opnieuw prikken, zoiets zal ongetwijfeld gezegd zijn. Na diverse mislukte pogingen in arm, pols, voet (wat doet prikken daar gemeen zeer!) werd er, midden in de nacht dus, een verpleger of arts uit het Sint Jozefziekenhuis opgeroepen omdat ik toch echt wel een infuus moest hebben. Wat later bleek was dat lastig te vinden en ook nog eens 'rollende' aders toen, en nog steeds, een uitdaging vormen om in één keer goed te prikken;
* vanwege besmetting of infectiegevaar mocht ik niet van de kamer af en mocht ik niet met andere kinderen knutselen of spelen. Ik moest mij niet vervelen dus ik moest verplicht knutselen op mijn 'eigen' ziekenkamer. Alsof ik daar zin in had… nee dus!
* op eerste Pinksterdag kwam één van de zusters met een schaal met plakken cake langs. "Oh nee Peter, jij hebt nog geen vast voedsel op dus jij mag helaas niet." Of ik toch wel erg zielig keek, misschien gezeurd heb, ik weet het niet maar ik kreeg een halve plak en zelden was cake zo lekker als toen. In gedachten proef ik het nog steeds.

Ik was nog maar enkele dagen uit het ziekenhuis toen onze toenmalige predikant, ds. A.P. Verloop (1909-1991), op ziekenbezoek kwam. Het jaar daarvoor was hij vanwege zijn hoge leeftijd met emeritaat gegaan maar omdat er nog geen opvolger was verrichte nog wat pastorale zorg. "Peter, heb jij het aan jezelf verdiend dat je weer beter bent geworden en weer thuis bent?" Hij zal ongetwijfeld meer gezegd hebben maar deze vraag heb ik altijd onthouden. Toen hij wegging gaf hij een briefje van 10 gulden: "Koop er maar een mooi boek van." Het werd het boek 'De kanonniers van de grote armee', geschreven door T. Mateboer.

Het snelle, het ingrijpende gebeuren waarbij, begrijpelijkerwijze én in tegenstelling tot de huidige tijd, ouders niet bij konden zijn had grote impact. Waar ik tot en met het moment van vandaag last van heb is het 'misprikken' vanwege wegrollende aders. Wanneer ze al kloppend bij mijn elleboog mij aanmoedigen bij gestrekte arm een vuist te maken draai ik met een enigszins angstige zucht mijn hoofd om en kijk naar…? Ik zie weinig, voel en weet "daar gaan we weer, het is weer zover…" Het aantal keer dat inmiddels in één keer goed geprikt is ligt vele malen hoger dan de keren dat ik naar de andere keren waarbij ik naar andere prikpost moest, er bloed op de grond naast het scanapparaat lag of…

Waarom ik hier zo over uitweid? Niet zozeer omdat ik DV maandag 18 november in het ErasmusMC wordt opgenomen en daar in verband met start geavanceerde toediening medicatie (duo-dopa subcutaan) drie nachten moet blijven. Ruim anderhalfjaar geleden ging het in de St. Maartenskliniek in Nijmegen ook best goed. Wel omdat ik en/of Eveline mij vanaf 18 november iedere dag of om de dag moet prikken omdat dit de enige mogelijkheid is om die medicatie in vloeibare vorm op de juiste plek te krijgen… Misschien voelt u 'm inmiddels aan en voelt u enigszins met mij mee. De pijn zitten 'm niet in de prik, of toch ook juist wel?

En daarom is het goed, meer dan goed, om de kast te herschikken, te archiveren. En wel op de juiste wijze en professioneel! Vandaag begonnen. Moe, emotioneel, emotieloos. Die 'methode' heet EMDR: Eye Movement Desensitization and Reprocessing.

Met dat ik deze blog wil afronden schieten mij de woorden van mijn oud-predikant weer te binnen: Peter, heb jij het aan jezelf verdiend dat je weer beter bent geworden en weer thuis bent?" Nee, beter ben ik niet en word ik volgens mij niet. Geloof ik dan niet in wonderen? Wil ik dan niet beter worden? Eerlijke en persoonlijke vragen….

Wanneer ik op mijzelf zie geloof ik niet dat het goed is wanneer ik gezond word. Als God het niet verhoedt dan ben ik weer druk met alles en wil ik weer van alles. Nu heb ik Hem nodig en word ik voor veel bewaard. Die plek is goed en ik hoop dat ik daar tot zegen mag zijn. Vanaf die plek kan ik ook verlangen eenmaal bij Hem te zijn: "Ja, kom, Heere Jezus!"

EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van een schokkende ervaringen. EMDR werd meer dan 25 jaar geleden voor het eerst beschreven door de Amerikaans psychologe Francine Shapiro. In de jaren daarna werd deze procedure verder uitgewerkt en ontwikkeld tot een volwaardige en effectieve therapeutische methode. Hoe gaat EMDR in zijn werk? De therapeut zal vragen aan de gebeurtenis terug te denken, inclusief de bijbehorende beelden, gedachten en gevoelens. Eerst gebeurt dit om meer informatie over de traumatische beleving te verzamelen. Daarna wordt het verwerkings-proces opgestart. De therapeut zal vragen de gebeurtenis opnieuw voor de geest te halen. Maar nu gebeurt dit in combinatie met een afleidende stimulus. In veel gevallen is dat de hand van de therapeut of door geluiden die door middel van een koptelefoon afwisselend links en rechts worden aangeboden. (bron: website Vereniging EMDR Nederland)

Geïnteresseerd wat EMDR is? Zie bijvoorbeeld de website van de Vereniging EMDR Nederland (link} of recent een artikel in het ReformatorischDagblad over EMDR: 'De bezem door een kast vol herinneringen' (18 oktober 2024, link naar artikel).