Wie schrijft, die blijft...
"Wie schrijft, die blijft...", een Nederlandse
uitdrukking die, naar ik dacht, betrekking had op het delen van kennis en ervaring
via boeken en artikelen. Op manier breng je een onderwerp voor het voetlicht,
ontsluit je je kennis en ervaring voor anderen en werk je aan eigen
zichtbaarheid. Het is echter anders bleek onlangs.... Het gezegde is van
toepassing op een kloppende administratie of boekhouding.
Hoe het ook zij, vanwege mijn werk heb ik veel moeten
schrijven, vanwege de politiek schreef ik artikelen voor collega-raadsleden en
blogs voor de inwoners van onze gemeente. De laatste jaren zijn die redenen om
te schrijven weggevallen maar schrijf ik blogs en (opinie)artikelen die met het
(alledaagse leven van) chronisch zieke mensen (en hun 'omgeving') te maken
hebben.
In eerste instantie naar ik meen een blog over de
Parkinson Op Maat studie en van lieverlee over 'alledaagse mee-en tegenvallers'...
nou ja, die tegenvallers 'horen erbij' maar wennen doet het niet...
Het oorspronkelijke doel van het schrijven van blogs was
het delen van informatie en slechts in beperkte mate van mijn persoonlijke
beleving. Na positieve en aanmoedigende reacties met betrekking tot stijl en
inhoud ben ik vaker gaan schrijven, lezingen en gastcolleges gaan geven. Ook
dat was in eerste instantie informatief bedoeld. Mijn persoonlijke stijl en
kwetsbaar-open houding hadden tot gevolg dat men mij soms enigszins ontroerd
bedankte voor een artikel, radio-interview, lezing of boek. Bijzonder (en niet
verwacht of beoogd) neveneffect is dat het mij helpt bij het overleven van rouw
en verdriet. Doordat je woorden geeft aan wat je hebt meegemaakt en je emoties
werk je aan een stuk verwerking en acceptatie van de nieuwe feitelijke
situatie. Ja, u leest het goed, ik zeg niet verwerking of acceptatie van de
ziekte maar aan bepaalde gevolgen of ongeneugten die bij de ziekte van
Parkinson blijken te horen.... dat is toch wel een verschil.
Heel mooi en daarom dankbaar neveneffect is andere
ervaringsdeskundigen weer verder lijken te kunnen met mijn blog. Het is voor
hen een opstapje of bruggetje om er over te beginnen op het werk of kring van
geliefden.
Is het makkelijk? Het is maar hoe je het bekijkt. Het ene
onderwerp schrijf ik makkelijker weg dan net andere. De ene blog blijft
onafgeschreven soms maanden liggen terwijl de andere onder tranen binnen krap
een uur op de website staat....
Kortom, het schrijven heeft dus meerdere functies:
- informeren hoe het met mij en met ons gaat;
- Door het woorden geven aan eigen gevoelens een stuk persoonlijke 'ervaringen';
- Meningsvorming rondom thema's die te maken hebben met chronische ziekten (en mantelzorg).
Het is wel goed te beseffen dat je met het schrijven van
blogs je kwetsbaar opstelt. Meestal krijg ik mooie, persoonlijke en opbeurende
reacties op het schrijven (of samenstellen) van bundels, artikelen of blogs.
Het schrijven is voor mij niet alleen een uitlaatklep maar vooral ook het
gebruiken van talenten en vaardigheden voor professionals en
ervaringsdeskundigen.
Een enkele keer een die ik minder kan waarderen. Maar dat
was vroeger het risico van volksvertegenwoordiger zijn.... slechts zeer zelden
moet ik even slikken ....
Zomaar een mix van wat reacties:
- Weer heel mooi! En mooi zoals jij hiermee omgaat en hoe je het kan omschrijven. Iets waar ik me ook in kan vinden;
- Uw drive voor het schrijven van boeken is indrukwekkend. Om uw gave nog meer tot zijn recht te laten komen wil ik u het advies geven om dat vooral/uitsluitend in samenwerking met de patiëntenvereniging te doen. Ik hoef u er als voormalig politicus waarschijnlijk niet op te wijzen wat de meerwaarde van een patiëntenvereniging is. De autoriteit die hiervan uitgaat heeft impact binnen de (para)medische opleidingen, politiek en onderzoek. Op het gebied van informatievoorzienig concurreren met (.....) is wat mij betreft met alle respect en beste bedoelingen een verspilling van kostbare tijd en talenten;
- Goed/ mooi dat je steeds (of in elk geval telkens na een dip weer terug) het goede en positieve terug kunt zien. Noemen ze dat het 'kracht naar kruis '? Zie het hier ook wel: het over het algemeen niet opstandig zijn, het positieve proberen te benadrukken. Terwijl ik als 'toeschouwer' soms wel opstandig of ontevreden, bang en bezorgd ben;
- Ontroerend kwetsbaar geschreven! Zo goed dat je dit deelt.
Al die reacties doen je wat... Zeker!
Soms probeer ik ook persoonlijk te reageren, het lukt niet altijd.... Het
inspireert mij om verder te gaan en herinnert mij aan een kennis die in zijn
app het zo verwoorde: 'Peter, ben je nu arbeidsongeschikt of geschikt voor
een nieuwe roeping in je leven?!' Dan ben ik blij en dankbaar voor wat ik
mag en kan doen! Al komt zo'n reactie als onder 2 wel keihard binnen..... Na een
verzoek om opheldering van mijn kant kwam er gelukkig wel een excuus voor het
feit dat ik mij geraakt voelde....