Waarde creëren door suikerzakjes
Wie maakt het niet mee: ambities over de dag die niet gehaald worden maar bijgesteld moeten worden. Of gewoon halen maar een kortere nachtrust........ of je loopt tegen (schijnbare) onmogelijkheden op... je stoot je neus of bijt er spreekwoordelijk je tanden op kapot......... Collega's of geliefden om je heen roepen -als je daar fors van kunt balen- wijs en betrokken: je moet leren omdenken........
Geruime tijd vond ik 'omdenken' wat vaags, waar ik eigenlijk niet zo heel veel mee kon. In ieder geval wist ik er geen raad mee. Maar wat is omdenken? "Omdenken is denken in termen van mogelijkheden en niet van problemen. Het is een manier van denken waarbij je kijkt naar de werkelijkheid zoals die is, en wat je daar mee zou kunnen." (bron: www.omdenken.nl)
Dat omdenken, of laten omdenken, vinden velen een mooie. Ik kon er in eerste instantie niet zo veel mee. Jaren geleden kon ik door hard werken, strakke planning etc. veel taken en verantwoordelijkheden naast en na elkaar uitvoeren. Naast echtgenoot en pleegvader ook collega (juridisch adviseur), volksvertegenwoordiger (gemeenteraadslid, later statenlid), ambtsdrager (diaken, plv. secretaris van onafhankelijke kerkelijke bezwaarschriftencommissie), lid van partijadviesraad, auteur/redacteur (was aan meerdere artikelen of boeken tegelijk bezig). En dan ben ik niet volledig. Ik noem dit niet omdat ik zo goed bezig was, maar ik gebruikte de aan mij gegeven talenten en gaven voor medemens en maatschappij. Het kostte energie, maar ik genoot er met volle teugen van....
Maar toen kwam mr. P. in het leven van mr. Peter. Parkinson werd de schaduw van mij, waar ik ook heen ging. Hij begeleidde mij, ja, in de avonduren (vergaderingen) achtervolgde hij mij. Bij onze verhuizing begin 2018 werd hij mij even te sterk. Door nieuwe keuzes, afzien van bepaalde verantwoordelijkheden, strakke planning rondom (nacht)rust kreeg ik weer de regie terug. Of ik te veel omkeek naar achteren, te ver vooruit keek (naar voren), wie zal het zeggen........ ik struikelde wederom. Hoe verder?
Onlangs wist iemand het mij duidelijk te maken. Je hebt voor 10 suikerzakjes energie op een dag. En elke activiteit, bijvoorbeeld eten koken, fysio, een vergadering, een verjaardag, het kan leuk zijn en energie geven maar het kost ook één of meerdere zakjes suiker. In plaats van het aan het einde van de dag evalueren hoe de dag ging moet ik aan het einde van de dag én evalueren (omkijken) en nadenken over de volgende dag (vooruit kijken). Want als ik vandaag meer dan 10 suikerzakjes verbruikt heb, heb ik het meerdere eigenlijk van de voorraad suikerzakjes van morgen gepakt (of 'geleend') en heb ik morgen dus minder te besteden (of, als je hiervoor 'geleend' gebruikt hebt: zou het dus verstandig zijn om ze morgen meteen 'terug te geven' = minder verbruiken).
Waar ik vroeger 'van alles tegelijk deed' moet ik omdenken: niet de activiteit of het doen staat centraal, maar wie wil ik zijn en hoe wil ik gezien worden staat centraal. Niet de norm, maar terug de achterliggende waarde. En vanuit het betekenisvol zijn voor anderen en jezelf denken wat ik die dag of die week niet alleen wil maar juist ook kan doen..... Van raadslid, auteur, 'vergadertijger' naar betrokkenheid, vertrouwen, liefde om dan, als het gegeven wordt, door te schakelen naar een bezoekje, luisterend hoor en helpende hand..........
"Wat is hij goed bezig" hoor ik iemand al zeggen. "Niet zo overdreven en opvallend" mompelt een ander. Beiden moet ik 'afvallen'. Voornemens dagelijks praktiseren en omzetten in daden (of juist nalaten van daden).... Wat is dat lastig......... wat strijdt dat met mijn 'vorige leven'. De werkelijkheid onder ogen zien, accepteren en ernaar handelen (en handelen kan nu ook opgevat worden als niets doen), wat is dat een enorme omdenker........... ik bijt er mijn tanden nog steeds op stuk........... ik voel het, het is wel waardevol......... liggen hier nieuwe, ongebruikte talenten?
