Vliegtickets of compassie...

Werken in de zorg heeft 'alles' met vliegen te maken! Het gaat niet alleen om 'laag overvliegen' maar ook om 'laag vliegen'. Laag overvliegen waardoor er persoonlijk zicht is en blijft op mensen met een ziekte of beperking in het ziekenhuis of thuis. En ja, ook 'laag vliegen' omdat door de werkdruk en acute voorvallen vaak haast geboden is en snel gehandeld moet worden waardoor van het ene bed naar het andere bed (of huis) 'gevlogen' wordt. Sinds gisteren begrijp ik dat zorg ook te maken heeft met vliegtickets: een arts kan die betalen en een verpleegster niet…

Wat ben ik blij dat ik gisteren niet afhankelijk was van medische zorg. De afgelopen nacht had ik niet best geslapen denk ik. Nee, ik zou mij geen zorgen maken dat als ik op het belletje naast mijn bed zou drukken er geen sympathieke verpleegster naar mijn kamer zou komen. Maar wat dan wel? Nou, als ik het goed begrijp dan leven we in Nederland in een lui land en moet een verpleegster die haar vliegticket niet kan betalen maar arts worden. Tenminste, zo begrijp ik de opmerkingen van Jort Kelder in het programma 'Goedenavond Nederland' van dinsdagavond 17 juni jl. Je zou maar in een ziekenhuisbed liggen of thuis afhankelijk zijn van thuiszorg…. Je ligt in bed en je hoort dat we in Nederland lui zijn en je ligt daar in je bed… Je hoort dat we in Nederland lui zijn en afhankelijk zijn van zorg… Je zult maar afhankelijk zijn van een verpleging en juist die medewerkers moeten om een vliegvakantie te kunnen boeken maar voor arts gaan leren…

Misschien dat ik met bovenstaande opmerkingen een mening en persoon op een flauwe neerzet en als het ware parkeer met de gedachte of uitspraak: "die moet je niet serieus nemen". Misschien ontneem ik met mijn manier van redeneren mijzelf en anderen de mogelijkheid van een verdiepend gesprek en open gedachtewisseling en meningsvorming.

Terug naar het ziekbed… Rondom de persoon met een ziekte, al dan niet ernstig en/of chronisch en progressief, vliegen heel wat mensen. Vliegen omdat in korte tijd veel gedaan moet worden. Of het nu gaat om een onderzoek, diagnose, een slecht nieuws gesprek of concrete persoonlijke verzorging, veel professionals zijn daarbij betrokken. Ieder vanuit een eigen discipline en verantwoordelijkheid. De ene als therapeut, de ander als arts en velen als verpleegster. Ja, zij allen willen graag op vakantie… ja zij allen willen eten en hun huur of hypotheek betalen… Ja, onder deze doelgroep zullen er zijn die minder productief zijn, die anders communiceren, die… Ja, maar dat geldt voor iedere beroepsgroep… van putjesschepper op zee tot ja…. tot iemand die blijkbaar graag meerdere vliegreizen maakt…

Natuurlijk moet er in het openbaar gesproken kunnen en mogen worden over de zorg en de kwaliteit van de zorg. Bij dat gesprek moet er ook ruimte zijn om na te denken over vergoedingen, kennis, houding en gedrag. Daarover gesproken mogen medewerkers in de zorg denk ik van ons verwachten dat wij met respect en kennis van zaken praten over hun functioneren. Als we het daarover hebben dan heb ik toch een wat ongemakkelijk gevoel in de onderbuik….

Als ervaringsdeskundige ben ik -door enkele acute ziekten en daaraan verbonden onderzoeken of behandelingen – inmiddels in zeker zes verschillende ziekenhuizen geweest en gelegen. Na een (voor mij) ingrijpende operatie heb ik ook enige tijd thuiszorg gekregen. Als ervaringsdeskundige geef ik aan diverse zorgopleidingen (zowel MBO als HBO en WO) gastcolleges over (de impact) van chronisch ziek zijn. Als ervaringsdeskundige ben ik ook betrokken (geweest) bij patiëntparticipatie en advisering. En wie ontmoet ik dan? Mensen die hun vliegtickets willen kunnen betalen? Nee, medewerkers die vanuit hun ervaring en compassie willen bijdragen aan een rijk leven voor mensen die (chronisch) ziek zijn. Personen die hard werken en als ze 'extra' tijd hebben ruimte willen maken om de mens achter de patiënt te zien. En wie wil ik niet aan mijn bed? Iemand die arts had kunnen zijn en daarvoor niet de compassie had. Iemand die alleen voor zijn vliegticket een andere baan heeft gekozen. Waarom wil ik die niet aan mijn bed? Bij beiden gaat het dan niet om de kwetsbare mens maar om het eigen ik. Beiden doen iets waar zij niet gelukkig van worden, blij mee zijn en waardoor ook hulpbehoevende persoon niet ontspannen bij voelt..

En dat voel en ervaar je niet alleen vanuit het ziekenhuisbed maar ook voor in de collegezaal. Een verpleegster is geen arts en een arts is geen verpleegster. Beiden hebben eigen talenten en een eigen 'roeping' waardoor zij met hun eigen compassie de zorg aanvliegen en invullen… Daarom ben ik dankbaar als een specialist met zijn talent een behandeling voorschrijft of opereert en een verpleegster rustgevend en uiterst discreet mij hielp bij het douchen omdat ik dat enige tijd niet kon. Beiden hebben kennis, talent en vaardigheden gekregen en ontwikkeld om mij te helpen. Om anderen te helpen. Wie had ik kunnen of willen missen… niemand toch?!