Vakantie: heerlijk, maar verraderlijk eerlijk...

06-08-2021

Voor velen is een zomervakantie een soort oase in een periode van hard werken, een stevige studie of gewoon even niet naar school en minder verplichtingen die de agenda vullen. We gaan op vakantie en als we om welke reden niet 'vertrekken' dan besteden we onze vakantie wellicht met een dagje weg, wat knutselen of klussen thuis, maar in ieder geval ontspannen.

Vakantie is ook een tijd dat je als gezin op elkaars lip 'zit', je bent dagen ja weken op elkaar aangewezen, bij mooi weer en regen, in 'goede tijden en slechte tijden'. Wat kan in die laatste situatie een vakantie energie, verdriet en tranen kosten.....

  1. Energie: de dagen worden anders besteed en bij menig chronisch zieke betekent een ander dagritme (en ook een andere omgeving) als het ware keihard werken, meer en andere prikkels, anders eten, sociaal zijn naar 'vreemden' etc. etc.
  2. Verdriet: als zieke word je in een vakantie vaak extra geconfronteerd met je ziekte. Niet meer met je gezin lange fietstochten maken... de kinderspeeltuin, de vossenjacht, de daagjes uit, ja vult u zelf maar in, ze zijn niet meer wat en wat je vorig jaar wel kon lukt nu niet meer zoals toen, of lukt helemaal niet meer.
  3. Tranen: tranen hoeven niet alleen letterlijk te vloeien om toch echt even verdrietig te kunnen en mogen zijn. Tranen kunnen ook als het ware van binnen gevoeld worden en dat gebroken hart zien velen niet... Tranen, we denken dan vaak aan de zieke. Terecht. Die vader of moeder kan zijn of haar verantwoordelijkheid als geliefde niet meer invullen zoals deze het wil.... Maar ook de geliefden zelf, ze gaan steeds meer hun 'wederhelft' en ouder missen. Missen als het gaat om 'feitelijk handelen' (uitjes, iets uitvoeren etc.) maar ook emotioneel als het gaat om betrokkenheid, meeleven etc. Het is echt niet leuk om de anderen naar de dierentuin of waar dan ook heen te zien gaan maar het is net zomin leuk (integendeel) om lekker weg te gaan en mama of manlief alleen thuis te laten....


Verraderlijk... ik noemde een vakantie ook verraderlijk eerlijk. Tijdens een vakantie zie je dingen die je anders niet ziet. Natuurlijk, je weet dan mama of je echtgenoot in de ochtend niet de snelste is. Maar als je nu tegelijk opstaat etc. dan zie je pas dat de 10 minuten aankleden bij jou bij hem soms 5 minuten zijn maar ook 55 minuten kunnen zijn.... heeft hij 'zijn dag wel of niet' is daar de belangrijke factor.... het is pijnlijk om te zien dat het vorig jaar beter ging of herinnerd te worden aan dingen die je wellicht toch wel wist maar die door een vakantie pijnlijk opnieuw voor het voetlicht komen. Maar het verraderlijke betreft ook de zieke. Ineens of opnieuw zien de gezinsleden voor het eerst of opnieuw hoe jij kan staan tobben.... je praat er om de ander te sparen er minder over en nu wordt het keihard en pijnlijk zichtbaar....

De blog lijkt redelijk objectief en zakelijk. Beschouwend, minder vanuit mijzelf. Ik heb dit bewust gedaan. Misschien wil je 'm nog een keer kezen. Vul dan jouw naam in... Misschien ben jij die zieke, die geliefde of dat kind. Misschien is het je broer, uw (schoon)dochter of kleinzoon. Uw collega, jouw fietsmaatje, de broeder in de kerkenraad of medebestuurslid van een hockeyclub.

Waar zou u of jij behoefte hebben als jij je naam hierboven in kunnen vullen? En als je niet met deze zorgen geconfronteerd wordt, probeer in te leven wanneer je volgende week wel hiermee geconfronteerd zou worden. Wat heeft u, jij te bieden? Te bieden aan jezelf! Te bieden aan degenen die 'verwond' zijn...

Vakantie, een om te bezinnen op wat voor mens ik ben en wat ik voor mensen kan betekenen.

Zoals gebruikelijk laat ik een concept blog even liggen en rijpen. Ook deze blog. Belt in die tijd juist een van mijn schoonzussen mij met een verrassingsvoorstel voor haar zus en mijn vrouw en wil zij even de praktische consequenties afstemmen. Lief en mooi zo'n verrassing en meeleven. En gelukkig hebben wij zo meer 'warme en betrokken' mensen om ons heen. Mensen die kunnen luisteren. Vaak is luisteren meer helpend dan een helpende hand. En zo zijn er meer voorbeelden waaruit blijkt dat chronisch zieken gelukkig niet vergeten worden.