Pijnlijke Parkinson in het gezin

Het meest pijn kan
'commentaar', gebrek aan meeleven of zelfs een vorm van negeren in het gezin
met je doen. In dit verband schiet mij de Grondwet van net huwelijk te binnen:
"Echtgenoten zijn elkander getrouwheid,
hulp en bijstand verschuldigd. Zij zijn verplicht elkander het nodige te
verschaffen". Zo luidt de 'Grondwet van het huwelijk' (artikel 1:81
Burgerlijk Wetboek). Volgens de toelichting heeft deze bepaling niet louter en
alleen betrekking op materiële zaken maar ziet zij ook op immateriële zorg.
Hoewel niet zo zeer een juridisch afdwingbaar recht maar wel een essentiële
bepaling voor een als het goed is veilige, persoonlijke relatie van liefde en
trouw.
Liefde en trouw....
ik noemde ze al zojuist. Zowel de zieke als diens geliefde hebben niet om de
ziekte van Parkinson gevraagd en toch dringt een dergelijke ziekte zich
onweerstaanbaar en complex aan je op en sloopt het leven. Dat schudt aan beider
bestaan, verlangens en dromen.... dat betekent een herschrijving van de
levensgeschiedenis.. ja, dat heeft enorme impact en radicale gevolgen. Dan maar
uit elkaar? De ander alleen laten tobben als mijn leven maar loopt zoals ik dat
voor ogen had en heb? We zijn toch ieder stuk voor stuk mens en individu dus ik
mag die keuze toch zelf maken...!
Zie ik dan geen uiterst ingewikkelde,
schrijnende en bijna onleefbare situaties over het hoofd of wil ik die situaties
bagatelliseren? Die zie ik zeker wel en wil die zeker niet bagatelliseren! Wel
hoop ik, en dat is denk ik essentieel, dat in die situaties op tijd ruimte is
om, al dan niet met professionele hulp, bij te tanken of een soort time-out te
nemen. Zo'n periode kan gebruikt worden voor 'bezinning' en het inschakelen van
het netwerk zodat schier ondragelijke situaties toch te dragen en verdragen
zijn. Belangrijke vraag hierbij is misschien ook wel: zien wij de ander en hoe
zien wij de ander?! Krijgt onze naaste, als hij of zij in alle gebrek zijn best
doet een compliment en waardering of zien wij (zie ik) alleen wat er fout gaat?
Iets voor mij en jou om over na te denken?!
Zoals gezegd besef ik
dat er uiterst ingewikkelde situaties zijn. Ik ken uiterst complexe situaties
van heel dichtbij... en als de ziekte van Parkinson of de bijwerkingen van
medicatie impact krijgt op gedrag, karakter en psyche van de zieke dan heb ik zeker
geen pasklare antwoorden... Maar... maar laten we zomaar een zieke, nee
wellicht onze levensgezellin, onze dochter of vader in de steek om opnieuw
elders intimiteit en vertrouwen te zoeken waar wij het zelf lastig vinden dat
na te komen....
Ik worstel, ik
huiver, ik huil en ik weet en besef dat de ziekte of de medicatie die ik slik
mij als het ware tot een ander mens kunnen maken zonder dat ik het wellicht
zelf door heb... ik spreek en leef mee met degenen die het meemaken en de pijn
ervaren. Nee, persoonlijk heb ik er niet mee te maken... Nee, ik ben niet tot
rechter of scheidsrechter aangesteld.... ja, ik huil en leg de hand nu op de
mond. Ik zwijg, ik bid. Lieve mensen, wat kunnen we een ander pijn doen...
lieve mensen, wat kunnen we in liefde en trouw veel voor anderen en onszelf
betekenen....