Pijnlijke Parkinson in het gezin

Het meest pijn kan 'commentaar', gebrek aan meeleven of zelfs een vorm van negeren in het gezin met je doen. In dit verband schiet mij de Grondwet van net huwelijk te binnen: "Echtgenoten zijn elkander getrouwheid, hulp en bijstand verschuldigd. Zij zijn verplicht elkander het nodige te verschaffen". Zo luidt de 'Grondwet van het huwelijk' (artikel 1:81 Burgerlijk Wetboek). Volgens de toelichting heeft deze bepaling niet louter en alleen betrekking op materiële zaken maar ziet zij ook op immateriële zorg. Hoewel niet zo zeer een juridisch afdwingbaar recht maar wel een essentiële bepaling voor een als het goed is veilige, persoonlijke relatie van liefde en trouw.

Liefde en trouw.... ik noemde ze al zojuist. Zowel de zieke als diens geliefde hebben niet om de ziekte van Parkinson gevraagd en toch dringt een dergelijke ziekte zich onweerstaanbaar en complex aan je op en sloopt het leven. Dat schudt aan beider bestaan, verlangens en dromen.... dat betekent een herschrijving van de levensgeschiedenis.. ja, dat heeft enorme impact en radicale gevolgen. Dan maar uit elkaar? De ander alleen laten tobben als mijn leven maar loopt zoals ik dat voor ogen had en heb? We zijn toch ieder stuk voor stuk mens en individu dus ik mag die keuze toch zelf maken...!

Zie ik dan geen uiterst ingewikkelde, schrijnende en bijna onleefbare situaties over het hoofd of wil ik die situaties bagatelliseren? Die zie ik zeker wel en wil die zeker niet bagatelliseren! Wel hoop ik, en dat is denk ik essentieel, dat in die situaties op tijd ruimte is om, al dan niet met professionele hulp, bij te tanken of een soort time-out te nemen. Zo'n periode kan gebruikt worden voor 'bezinning' en het inschakelen van het netwerk zodat schier ondragelijke situaties toch te dragen en verdragen zijn. Belangrijke vraag hierbij is misschien ook wel: zien wij de ander en hoe zien wij de ander?! Krijgt onze naaste, als hij of zij in alle gebrek zijn best doet een compliment en waardering of zien wij (zie ik) alleen wat er fout gaat? Iets voor mij en jou om over na te denken?!

Zoals gezegd besef ik dat er uiterst ingewikkelde situaties zijn. Ik ken uiterst complexe situaties van heel dichtbij... en als de ziekte van Parkinson of de bijwerkingen van medicatie impact krijgt op gedrag, karakter en psyche van de zieke dan heb ik zeker geen pasklare antwoorden... Maar... maar laten we zomaar een zieke, nee wellicht onze levensgezellin, onze dochter of vader in de steek om opnieuw elders intimiteit en vertrouwen te zoeken waar wij het zelf lastig vinden dat na te komen....

Ik worstel, ik huiver, ik huil en ik weet en besef dat de ziekte of de medicatie die ik slik mij als het ware tot een ander mens kunnen maken zonder dat ik het wellicht zelf door heb... ik spreek en leef mee met degenen die het meemaken en de pijn ervaren. Nee, persoonlijk heb ik er niet mee te maken... Nee, ik ben niet tot rechter of scheidsrechter aangesteld.... ja, ik huil en leg de hand nu op de mond. Ik zwijg, ik bid. Lieve mensen, wat kunnen we een ander pijn doen... lieve mensen, wat kunnen we in liefde en trouw veel voor anderen en onszelf betekenen....