In geen ding bezorgd zijn ?!?

De meester moet zelf ook zeer regelmatig de schoolbanken in. En, in plaats van overgaan is het blijven zitten... Maar wat een geduld en liefde voor falende leerlingen…

Juist afgelopen week was ik begonnen met het schrijven van een stukje voor het septembernummer van 'Van U zijn alle dingen'. Samen met een jonge vrouw uit onze kerkelijke gemeente schrijven en vullen wij deze kwartaaluitgave voor ouderen in de gemeente. Het thema van het komende nummer is 'Veelkleurigheid van de herfst'. De herfst is zichtbaar in een prachtig kleurenpalet en veel gewassen worden in de nazomer of begin van de herfst geoogst. Daarentegen ziet herfst ook op rust, vergankelijkheid en eindigheid.

Met die eindigheid en vergankelijkheid in het achterhoofd was ik afgelopen week begonnen met het schrijven van een stukje over "Wees in geen ding bezorgd!" Natuurlijk, als redactie snappen wij – wij beiden zijn bekend met chronische ziekten wij – heel goed dat ouderen opzien tegen het nog ouder worden. Het gezegde luidt toch ook "ouderdom komt met gebreken". En dat kan ouderen, maar ook ons, best aanvliegen; meer beperkingen, afhankelijk worden, verlies van zelfstandigheid, ziekten, minder energie en misschien geheugenverlies. Familieleden en vrienden van ouderen krijgen hier ook mee te maken of zijn al gestorven. En dan: "Weest in geen ding bezorgd!" Een nogal opbeurende titel terwijl de feitelijke situatie zo indringend en onvermijdelijk op de lezers af lijkt te komen. Dat is de ene kant van het verhaal; want met kwartaalblad, en dus ook met 'mijn' artikel, proberen we ouderen te bemoedigingen en te wijzen op Gods Vaderlijke zorg!

Vandaag moest ik mijn rollator laten controleren. Enkele elektrische functies deden het niet meer. De rollator is inmiddels alweer bijna 5 jaar oud en heeft periodes gekend dat deze zeer intensief werd gebruikt. Dus zo gek is het niet dat de rollator keer nagekeken moet worden. Ondertussen kan ik mij mooi even laten voorlichten over de nieuwe elektrische rollator/rolstoel van Rollz. "Gaat het ondanks de nieuwe medicatie weer achteruit, Peter?" zo vraagt u zich wellicht af. Het gaat gelukkig best aardig, maar de ziekte van Parkinson blijft een chronisch-progressieve ziekte... Toen ik zo'n twee jaar geleden mij ging oriënteren op een driewielfiets kwam ik erachter dat ik dat niet te vroeg deed; in verband met leefbaarheid en zelfgebruik moet je bepaalde dingen niet te lang uitstellen anders wordt het wel erg lastig om dit zelfstandig gebruik aan te leren. Vandaar mijn proefritjes in de showroom. Man, man, ik transpireerde fors, mijn handen trilden en ik had bijna een extra dosis medicatie nodig... Een drempeltje, een bochtje... Nee, aan de Rollz lag het niet: die is stabiel, wendbaar, handige joystick, reageert goed en us qua snelheid en reageren volgens mij goed af te stellen. Maar dit is weer wat nieuws en vergt wennen. Ik heb 'm nog niet nodig maar ik ga er waarschijnlijk niet aan ontkomen....

Op de terugweg een hoofd vol ervaringen, vragen, verdriet, angst en onzekerheid: "Waarom Heere? Hoelang? Houdt het nu nooit eens op?!?" Een hoofd vol emoties terwijl ik niet wist hoe deze te uiten of benoemen. Ik zou willen huilen maar hoe kom ik aan tranen? Mijn hoofd vol vragen terwijl ik de woorden ervoor niet kon vinden. Ja, wat voelde ik, wat dacht ik, wat moet ik...

Ik... "De Heere is nabij. Weest in geen ding bezorgd; maar laat uw begeerten in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God;" (Filippenzen 4:5b-6)... De Bijbeltekst die ik gebruikte als uitgangspunt of basis voor het artikel in 'Van U zijn alle dingen'... Weer voel ik mij verdrietig en nu ook schuldig... Waarom is mijn vertrouwen in God vaak zo klein. Waarom let ik, net zoals Petrus zoveel eeuwen geleden, zo vaak op de woeste golven in plaats van mijn vertrouwen te stellen op mijn zorgende Vader in de hemel Die zegt "Volg Mij!" Waarom lukt het mij nu weer niet te leven uit de belijdenis "Mijn tijden zijn in Uw hand"? (Psalm 31)

En toch, wonderlijk, ik mag steeds weer bij Hem terug komen... of zoals het klassieke doopformulier zo diep en troostrijk verwoord: "En als wij somtijds uit zwakheid in zonden vallen, zo moeten wij aan Gods genade niet vertwijfelen, noch in de zonde blijven liggen, overmits de Doop een zegel en ontwijfelbaar getuigenis is, dat wij een eeuwig verbond der genade met God hebben."

"Grote God, barmhartige Vader, U Die alles ziet en weet. Vergeef toch mijn wantrouwen, verlos mij van mijn ik-gerichtheid en geef dat ik in vertrouwen U zal volgen en bij U zal willen schuilen. Heere, en als ik opnieuw struikel, wil mij dat door Uw Geest laten zien en wilt U mij uit genade opnieuw oprichten. Geef dat mijn ziekte tot eer van U mag zijn en dat ik anderen mag wijzen op de troost, genade en verlossing die er bij U te vinden is! Vader, vergeef mijn ongeloof en vernieuw mijn vertrouwen. U weet en beleid: zonder U kan ik niet en zonder U wil ik niet mijn levensweg vervolgen!"

In de Heidelbergse Catechismus, een van de geschriften waarin het belijden van christenen wordt verwoord, staat het antwoord op de vraag "Wat is je enige troost in leven en sterven?" Mooier en rijker dan daar kan ik het niet verwoorden antwoord op de vraag: "Dat ik met lichaam en ziel, in leven en sterven, niet meer voor mijzelf leef, maar het eigendom van Jezus Christus ben. Hij is mijn trouwe Zaligmaker en heeft met Zijn kostbaar bloed voor al mijn zonden volledig betaald en mij uit alle macht van de duivel verlost. Hij zorgt zo goed voor mij dat er geen haar van mijn hoofd zal vallen als mijn hemelse Vader dat niet wil. Zelfs alles wat ik meemaak, moet meewerken aan mijn zaligheid. Door Zijn Heilige Geest verzekert Hij mij ervan dat ik eeuwig bij Hem zal leven, en Hij zorgt ervoor dat ik voortaan graag voor Hem wil leven."


Opmerkingen:
1. Ontwerp plaatje: Christine Ackaert.
2. Bij het citeren van de Heidelbergse Catechismus gebruikte ik de versie in gewone taal. Voor de klassieke bewoording, inclusief verwijzing naar Bijbelteksten, zie volgende link.