Het spanningsveld tussen schuring en glans

We zitten weer middenin de jaarlijkse uitdaging. Nee, niet een bepaalde activiteit, sport of weet ik dan wat. Maar de jaarlijkse verkenning tussen 'toen en nu' en 'was en is' om vervolgens als een soort evenwichtskunstenaar de juiste balans te zoeken. Een spannende balans tussen fysieke achteruitgang maar ook hoop...

De zomervakantie is een jaarlijks terugkerend ijk- en balanceermoment. Vaak betekend dit steevast een constateren én vaststellen dat bepaalde dingen minder goed gaan, anders opgepakt moeten worden of helaas niet meer kunnen. Alweer een fietstocht minder, een korter wandeling of gezamenlijk uitje dat dat vanwege verminderde energie tegenviel. Een extra off-dag en minder concentratie door keer slecht slapen. Alles bij elkaar een teleurstellend beeld… Of anders gezegd: "het was zeker geen opsteker". Dit jaar was de zomervakantie een soort van spannend omdat ik in de vorige vakanties nog pillen gebruikte en nu voor het eerst vloeibare medicatie die permanent wordt toegediend.

Met dat ik dat zo opschrijf voel ik als het ware bij mijzelf, maar ook bij anderen, weerstand groeien en een gevoel af te haken opkomen. Want zo kun je jezelf heerlijk in de put praten… Dat klopt en zoiets is natuurlijk niet de bedoeling! Maar toch onwillekeurig of niet, maar na jaren te leven met een chronisch-progressieve ziekte kan het niet anders dan dat je tegen dit soort dingen oploopt. Je kunt natuurlijk wel geforceerd zeggen dat het meeviel of het gelukkig…

Maar, ging er wel wat goed en waren er wel mooie dingen? Voorzichtig toch maar een pen en papier gepakt en gaan noteren:

• het weer was goed en vormde geen beperking voor wat we wilden en konden;
• de temperatuur was goed, niet te hoog, zodat medicatie (redelijk) goed werkte;
• in de vroege ochtend lukt het fietsen vaak niet maar gelukkig kon ik vaak overdag wel;
• leuke gesprekken, mooie ontmoetingen;
• hoeveel mensen, gezond of ziek, kunnen niet op vakantie;
• we hadden een mooi huisje met diverse aanpassingen voor mensen met een fysieke beperking en de omgeving is inmiddels redelijk vertrouwd;
• inmiddels via de koster op zondag een vaste plek achterin de kerk (handig als rollator toch mee moet);
• ik kon wederom een soortgelijke fiets met trapondersteuning huren.

Als je zo kijkt en het lijstje tot je door laat dringen… Je voelt wel aan. Het schuurt tussen tegenvallers, achteruitgang, teleurstelling en verdriet enerzijds en dankbaarheid voor wat goed ging en waardevol was anderzijds. Het betekent dat je ieder jaar opnieuw bepaalde keuzes, mogelijkheden en gewoontes tegen het licht moet houden en (eventueel) opnieuw moet waarderen en/of aan- en inpassen. Een fietstocht in de vroege ochtend zit er niet (meer) in maar in de loop van de ochtend wel. Daarna wordt het doorgaans warmer en drukker en dat is weer niet handig… En zo zijn er nog veel meer dingen te noemen waarbij ik en/of Eveline opnieuw keuzes moeten maken. Keuzes tussen wat vinden we waardevol en wat hebben we er voor over. Want er even tussenuit is toch echt wel fijn, wat de (nieuwe en/of extra) beperkingen mogen inhouden.

Ieder jaar netjes schuren, ieder jaar splinters maar ook nieuwe glans. Een traan in de ogen van verdriet… En een glimlach door de tranen heen van dankbaarheid: we kunnen en mogen het weer opnieuw meemaken. Zomer 2026? Bij thuiskomst verklaarde ik stellig "ik ga bij gezondheid niet meer op vakantie!" De confrontaties met mijzelf waren deze zomer best pittig. Terecht wees Eveline mij streng en resoluut op het bovenstaande recept en weer mij erop dat ik haar vakantie niet eenzijdig mocht ontnemen. "Heere, ontferm U over haar, mij en ons. Geef kracht en moed en laat ons op U vertrouwen!"

Vandaag opnieuw een bijzondere dag. De werkweek is weer begonnen. Ik ben alleen thuis. Lekker, van alles doen. Inmiddels vaatwasser leeggeruimd, alleen koffie gedronken, twee wassen gevouwen en netjes (?) opgeruimd. En toch... ik kan mijn draai niet vinden. Wat is het stil thuis…